İnternet 20. yüzyılın en büyük icadıdır. Kısa bir süre için o kadar yaygınlaştı ki artık "World Wide Web" olmadan hayatı hayal bile edemiyoruz. Ve herkes İnternet'in şüphesiz bir nimet olduğuna ikna oldu! Ancak, insanlıktan önemli bir şey almamış mıydı?
İnternete hakim olan herkes, onun hayatı üzerindeki faydalı etkisini not etmekte başarısız olamaz. İletişimin ufkunu ve çemberini genişletiyor, hızlı ve evden çıkmadan yeni bilgiler edinebileceğiniz, hemen hemen tüm soruların cevaplarını alabileceğiniz ağda… Evet, bazı şeyler hayatımızdan çıkıyor ama hepsinden pişman olmaya değer mi?
Medya. Yani - gazeteler ve dergiler. Bir zamanlar popüler olan bu yazılı medyanın eski popülaritesi hızla geçmişe doğru kayıyor. Bugün kim bir veya iki gün için gerekli olanı satın almak için para (ve çok) harcamak ister? Gerekli tüm bilgiler monitör ekranında elde edilebilir ve sadece öğrenmekle kalmaz, hemen tartışır, diğer insanların görüşlerini öğrenin.
Böyle bir "kayıp" için üzülmeli miyim? Zorlukla. Belki de eski nesil, uzun zamandır beklenen taze gazete, “yenilik kokusu”, uzun zamandır beklenen dergi için nostalji ile mide bulandıracak… Peki sararmış gazetelerin birikimlerini hayatlarına geri döndürmek isteyecekler mi?
Referans kitapları ve ansiklopediler. Öyleyse kimin yaşı geri dönülmez bir şekilde bitti! Neredeyse tüm kitaplığı kaplayan hacimli, çok hacimli - şimdi sadece koleksiyonerlerin ilgisini çekiyorlar. Herhangi bir bilgiyi bir saniye içinde, bir kaç düğme tıklamasıyla buluyoruz. Ve bu şüphesiz bir kolaylıktır.
Mektup türü. Ama bu gerçekten üzücü … Basit bir kağıt mektubun, tatil için bir kartpostalın, bir aşk notunun ne olduğunu bile bilmeyen bütün bir nesil insan zaten büyüdü … Hayır, şüphesiz kolaylık - bir e-posta saniyeler içinde muhatabı nerede olursa olsun bulur… Ama - sevgili eliniz tarafından yazılmış, parmak izi olan, daire içine alınmış bir çocuk avuç içi ile yazılmış bir kağıt mektup … Uzun zamandır beklenen, özenle korunmuş, her bir harfin bu mektubu yazan kişinin ruh halini ilettiği - bu bir mektup değil mi? yazık? Belki de yazık… Tıpkı canlı iletişim gibi, özleyeceğiz.
Yaşlı adamın "ama daha önce daha iyiydi" uğruna zamanımızın başarılarını terk etmek elbette buna değmez. Kimse yapmayacak! Ana şey, dünya çapındaki ağın iyiliğe hizmet etmesi, pahalı bir şeyden mahrum bırakmaması, ancak gereksiz yere rahatlatmasıdır. Ayrıca, ünlü şiirde olduğu gibi, işe yaramaması için insanları birleştirdi:
Bu sisin içinden, bu ızgaranın içinden, Birbirimizi zar zor görüyoruz.
Kafesin içinden bir ses zar zor duyuluyor, Kelimeler şekilsiz.
